Od wonnych bzów, szalonych bzów... aż dostałam kataru.

Wszyscy kochają bzy, tak samo jak wszyscy kochają brytyjski akcent i żelki (jeśli nie kochasz, znaczy, że z pewnością jesteś podstawionym reptilianinem i lepiej się nie przyznawaj).
Też je kocham, maniakalnie wręcz, w związku z czym znów wymknęłam się na parę dni do domciu, siedzieć pod drzewem i ćpać wonie.
Bzy są dobre. Nie dość, że pachną nieziemsko, aż fala zapachu podczas wychodzenia na ogród za każdym razem niemalże zwalała z nóg i szło się kwieciem ujarać, to jeszcze dobrze się kojarzą.

(tak wygląda bez. Mam takich zdjęć mniej więcej milion. Znów w tym roku zostawiłam bzową sesję na ostatnią chwilę, a polcine prywatne prawo Murphy'ego mówi, że zawsze, jak się coś zostawi na ostatnią chwilę "żeby akurat w sam raz zdążyć" coś musi yebnąć)

Bez to maj. A maj jest dobry. Maj to wiosna, góry, wolność, życie i sakramencko dołująca muzyka Starego Dobrego Małżeństwa. Uwielbiam SDM, ale że jest sakramencko dołujące, a na dodatek w Bieszczady daleko, to nie słucham, bo maj jest za fajny, żeby mieć doły, choć SDM z majem jest nierozłącznie związane.

(to jest SDM)
No, ale choć to ogromnie "niegotyckie" i pewnie mam z -100pkt do darknessu - uwielbiam maj. Wiosna w pełni, ciepełko grzeje stare kości, ale nie ma gorunca.Nic, tylko leżeć z kotełami na trawie.

To jest kot bez oka.

A to jest kot arystokrata w stokrotkach.

Kotu piratu oczko wyszło samo z głowy "ping ping" (nie ja to wymyśliłam, a oczko serio samo któregoś dnia postanowiło opuścić swój ciepły oczodół i ruszyć na podbój świata. Kot na szczęście okazał stoicki spokój i nie zauważył różnicy).








Kot arystokrata, zwany dalej Hrabią, jest piękny jak książę.
I doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
Tu - pozuje do zdjęć wśród kwiecia. Niestety fotoziutek Apolonia urżnął dostojnemu kotełowi ogon.



I tak, smaruję te literki dla samej przyjemności smarowania literek, a mój strumień świadomości jest doskonale o niczym, albowiem mimo wewnętrznego pragnienia jakiejś epickości, na razie nie stworzyłam żadnej, którą mogłabym się pochwalić. Zagrałam Burrito, pojutrze zagram Pielęgniarkę a dziele artystycznym, w międzyczasie se dłubiemy teledysk ("Jaaaaa nie dam rady? Potrzymaj mi piwo!..." ). Ale dzisiaj mam migrenę, więc będę pisać o bele czym, żeby nie zapomnieć, jak się pisze.

A to jest kwiecie zwane klimakterium... eeee.... klematis. Kiedyś zapamiętam, w każdym razie ładne.

Nakarmiłam rodziców sushi ("Ja sobie tylko odkładam te, które będę jadła" - rzekła mamusia skruszona. "No, jak na razie odłożyła jedenaście" - policzył tatuś ścisłowiec.), oni mnie nakarmili grillowym mięsiwem. Nawet sobie trochę zapakowałam do Warszawy #typowysłoik #mamhasztaga .
Oczywiście pierdzielnęłam dekupaża, bo nie byłabym sobą, jakbym nie pierdzielnęła (filiżankę w koty zrobiłam koleżance, hehe) i stworzyłam kilkanaście kopii roboczych tematów na bliższą i dalszą przyszłość (jak w końcu będzie czas i siła na pofocenie paru rzeczy, i brak leniwej buły).
Jest parę zacnych pomysłów na sesje, jest parę zacnych nowych kiecek (niejako przy okazji tych kiecek zostałam zwyzywana przez randomową osobę z internetów od zakłamanych skner i durnych bab. Parę dni temu inna randomowa osoba z internetu uznała że jestem ciemnogrodem i antysemitą. Uwielbiam randomowe osoby z internetu ^^ . A zacnymi kieckami pochwalę się wkrótce, albowiem są zacne.

A przy tej fotce, jakich też mam milijon, zwykle pojawia się rzewny tekst dla odmiany Wolnej Grupy Bukowiny. Ten cypelek tam na pięterku, i tamto otwarte okno tuż nad bzem, to moja werandka, z moim oknem.

Taki kubeczek sobie zmajstrowałam w ramach eksperymentu z dekupażowaniem porcelany. Zdekupażował się zacnie. W środku eksperymentalna kawa (nie zatrułam się, obrazki nie odpadły, jest ok), w tle łapka mojej rodzicielki przy jej ulubionej rozrywce.