Castle Party 2016 - what happens in Bolkow, stays in Bolkow

Kolejne Castle Party za mną. Jak szybko policzyłam na paluchach - jedenaste. Nie młodnieję, co organizatorzy postanowili uczcić, robiąc mi sentymentalną muzyczną podróż w czasy polcinego szczenięctwa.
Castle Party ma w sobie jakąś magię. Nadal nie odkryłam na czym dokładnie ta magia polega, ale zdecydowanie - jest. Połączenie przepięknego zamku, uroczego miasteczka, muzyki i ludzi (rozkoszny mix mroczniaków z tubylcami) rodzi atmosferę, którą po prostu trzeba poczuć, bo opisać się nie da. No, przynajmniej ja nie potrafię. Co roku przedwstępem do festiwalu są fejsbukowe kłótnie i docinki, z których wynika, że połowa uczestników cały festiwal spędza robiąc dzióbki do obiektywów na rynku, zaś druga połowa - żłopiąc w basenie od rana do nocy, zaś na zamku mityczne zespoły grają same dla siebie. Na szczęście jednak większość uczestników radzi sobie całkiem nieźle z multizadaniowością.
Pewnie też częścią tej magii jest to, że jesteśmy sentymentalni (kultura, subkultura, goci, trógoci, mroczniaki, darkindependentowcy, whatever, po prostu - bywalcy CP), co powoduje powstawanie mnóstwa drobnych tradycji, naszych, niekoniecznie zrozumiałych dla kogoś z zewnątrz. No valid is broken, pierogi, gotycki dziadek, schody próżności. Zloty, spotkania, pocastlowe zbiorowe narzekania na trud powrotu do rzeczywistości i facebookowe ankietki, z których wynika, że najlepsza byłaby edycja, na której headlinerami byliby Depeche Mode, The Cure i Sisters Of Mercy (i Tiamat, i My Dying Bride, i Dead Can Dance, itd, itp, etc.), a gwiazdami specjalnymi Stachursky i Fasolki. Wszystko to sprawia, że jak bardzo byśmy się nie żarli w internetach o wyższość pola nad kwaterami czy elektroniki nad gitarami, w Bolkowie, pod zacnie oświetlonym zamkiem, wszyscy wymieniamy się hugami i alkohulem jak jedna, wielka, czorna rodzina.
Ale ad rem.

CZWARTEK 28.07 ad 2016
Pogańska godzina ósma rano, napędzane kawą wampiry siedzą na tonie walizek, jakby wyruszały na Biegun na miesiąc pod namioty. Halka klejona w ostatniej chwili na lasotaśmę, fastrygowane pospiesznie rozdarcie w drugiej i klejone w biegu buty, czyli przedwyjazdowy standard. Wyruszyliśmy z ledwie czterdziestominutowym opóźnieniem, po trzech atakach paniki, że autko wydala płyny (nie wydala).

Instagram

Zajechaliśmy rekordowo szybko, rechocząc jak dzicy i łapiąc w trasie festiwalową atmosferę. Tradycyjny (a jakże ;) )postój przed Dino celem zrobienia zapasów kawy, pierwszy rzut stęsknionego oka na zamkową wieżę z powiewającą dumnie castlową flagą - nareszcie! Napawając ślepka widokiem kochanego miasteczka podreptaliśmy na naszą kwaterkę - czwarty czy piąty rok z rzędu tę samą, kto by tam liczył. Wyściskaliśmy gospodarza, który, śmiem sądzić, stęsknił się za nami tak samo jak my za nim, zeżarliśmy wege-gluten free fasolkę Kasi i ruszyliśmy w miasto. Karneciki (czarne! z tradycyjnym, a jakże "No valid is broken") były dobrym pretekstem do tego, by wybrać się na zamek... spotykając po drodze, jak zawsze, dziesiątki znajomych. Czwartki zawsze siłą rzeczy przeznaczone są na powitania, uściski i okrzyki w rodzaju "Kopę lat, pani dobrodziejko!". Snuliśmy się więc leniwie po znajomych kątach, od ludzia do ludzia, chłonąc przyjemną atmosferę i nie spiesząc się do nikogo i nigdzie. ostatecznie zasiedliśmy z przyjaciółmi z dalekiej Słowenii (Tilen i Branka, wyjątkowo zacne duszyczki) pod kościołem, słuchając z oddali pierwszych koncertów. Muzycznie cele tego dnia miałam dwa, podszyte jednak lękiem, czy w ogóle się wbiję do wnętrza - headliner w postaci XIII Stoleti budził trochę zbyt duże, jak na moje potrzeby, zainteresowanie. Jednak jak zwykle się martwiłam na zapas i tak oto zarówno mroczne kozy z Devil & The Universe, jak i moje największe odkrycie, oczekiwanie i najświeższą miłość - Near Earth Orbit spokojnie obejrzałam stojąc względnie blisko sceny (choć, jednak, eksperyment pod tytułem "obczajamy jak się odbiera koncerty nie stojąc pod barierkami" pokazał, że jednak o wiele pełniej przeżywam koncerty, gdy wgryzam się w barierki). I o ile kozy bez wizji nieco mnie znudziły, choć wszyscy się zachwycają (pewnie gdybym widziała cokolwiek, to też bym się zachwycała), tak przy N E O nawet brak widoczności i brak jakiegokolwiek kontaktu muzyków z publicznością mi nie przeszkodził. Muzyka, mroczna i niepokojąca, kompletnie mnie zahipnotyzowała. "Space goth" to termin, który doskonale oddaje ich klimat, jest kosmicznie i gotycko, niczym bardzo niepokojąca podróż międzygwiezdna. Chcę jeszcze, chcę więcej i chcę mocniej. Następnym razem - gryziemy barierki, podziwiamy wizualizacje i chłoniemy oprócz muzyki także historię i przesłanie (umiłowanie dla rzeczy kosmicznych u Polci niczym nowym nie jest, więc w sumie i zaskoczona nie jestem).
Pierwsze miejsce w kategorii największego przegrywu festiwalu możemy nieśmiało przyznać panu, który na dzięcioła kimał na stoliku tuż obok zadków mojego i kumpeli, podrygujących w rytm kosmicznych gitar.
XIII Stoleti postanowiłam sobie odpuścić, w obawie przed tłumem i duchotą, im starsza jestem, tym gorzej znoszę ciasnotę i tłok, ewakuowałam się więc na zewnątrz celem dalszej integracji. Z lekkim żalem, albowiem XIII to punkt pierwszy podróży w polciną prehistorię (grali na pierwszym CP, na jakim w ogóle byłam, zresztą z tego co pamiętam, to byli jednym z powodów, dla których na tymże CP dawnodawnotemu się pojawiłam).
W planach były liczne aftery i balowanie do rana, niestety okazało się, że jestem mjętką bułą i już około godziny drugiej, po długiej walce z samą sobą, poczołgałam się na zębach w stronę kwatery.
I nie mogłam zasnąć, a co.

PIĄTEK 29.07 ad 2016
Piątunio rozpoczął się tradycyjnym kwaternianym śniadankiem. Przez lata ekipa na kwaterce dobrała nam się perfekcyjna. Nie ma co żartować, zostali tylko ci o podobnie zrytym poczuciu humoru, nikt normalny nie zniósłby śpiewania "Ju tacz maj tralala" przed 12 w południe. Za tym, że znamy się jak łyse konie i doskonale swobodnie czujemy we własnym towarzystwie idą nasze własne drobne tradycje ze śniadaniami na patio przy dźwiękach prób z zamku na czele, własne hity typu "im głupsze tym lepsze" (nie, Kniaziu, "Lizaka" nie włączymy w tę plejlistę) i utarta rutyna. Wygodne.

Żarcie tych lodów w białych stylówkach
był jednym z większych błędów festiwalu.
Insza kwestia, że potem lody się skończyły.
Fot. Michel Noirel.

Po szybkim wylansowaniu wąpierze wyruszyły w miasto celem integracji i szczerzenia się do obiektywów. Godzina coś koło 14, mimo to ryneczek już pełny. Dobrze jest zwlekać się przed południem, nie "rano o 15", nie ma dylematów, gdzie iść, bo na wszystko jest czas, można snuć się leniwie, rozmawiać, żreć czarne lody (dobre, liczę, że pomysł wejdzie na stałe do menu!) i spokojnie wdrapać się na zamek gdy zaczynają się koncerty.
W tym roku postawiłam bardzo stanowczo na "nic nie muszę" i cieszyłam się zwyczajnie chwilą obecną, bez rozkmin co powinnam, a czego żałuję. Pierwsze trzy koncerty przeleciały jakoś "obok" mnie (poza Radogostem, z którego... zwyczajnie uciekłam, bo poziom dźwięku spowodował całkiem fizyczny ból w uszach), gdy snułam się po znajomych zamkowych kątach. Frytki z warzywkami, odstanie swojego w ogonku po lansiarską castlową ekotorbę, tu foteczka, tam pogawędka z panem z fajnym analogiem (tak, lubię analogi, mam 276 lat i sentyment do rzeczy starych, sio). Dostaliśmy nawet świeżutkiego polaroida, ale po upchnięciu go w książeczkę z "rozkładem jazdy" mój ryj przykleił się do rozpiski DJów na sobotę i tyle z fajnej foty.

With Kati - nasza najlepsza w świecie
kierownica *LOVE*
By Marek Antoni Matuszczak

Pierwszym koncertem, na który podreptałam stanowczo pod scenę był Deathcamp Project - do panów mam niejaki sentyment od 2006, kiedy to nie powiedzieli "cześć" mojemu porąbanemu exowi (przy okazji w 2006 po raz pierwszy widziałam ich na żywo, więc taka mała rocznica). Pierwszy koncert po długiej przerwie, pierwszy ever z perkusją na żywo. Zaliczyłam wprawdzie mały atak głupawki podscenowej, ale ogółem koncert oceniam jako zacny, stare hity nadal kopią plus moim zdaniem świetna nowa kompozycja. Tylko staniki już nie fruwają... ;)
Jako kolejny wystąpił zespół Moonlight - jeden z tych, na których zależało mi najbardziej, na który oczekiwałam z największą niecierpliwością, ale i niepokojem - moje prapoczątki bycia mrocznym zuym nietoperzem, moje pierwsze koncerty w życiu - to właśnie Moonlight. Kupa wspomnień, ogrom sentymentu, pierwszy występ od dziesięciu lat. I... gdy tylko zobaczyłam szeroki uśmiech Mai, z której radość powrotu na scenę promieniowała na pół kilometra - wiedziałam, że będzie dobrze. Sentymentalna podróż 15 lat wstecz, stare hity, których słowa wciąż pamiętam, choć nie słyszałam ich od dekady, cudowny klimat, bujanie się jak na dożynkach w Zaćwięgach Dolnych i darcie paszczy na cały głos. to jeden z tych koncertów, na których pozytywna energia promieniuje obustronnie tak bardzo, że wszelkie niedociągnięcia w rodzaju tekstów na kartkach tracą na znaczeniu. Dla mnie bez wątpliwości koncert dnia.
Po krótkim bisie ulotniłam się pospiesznie z zamku, wydłubać się z gorsetu i całej reszty stylizacyjnego namiotu. Jęki dobiegające z zamku potwierdziły, że dobrze zrobiłam. Wiem, że Xandria ma szerokie grono fanów, jednak na moje ucho pani nie potrafi po prostu śpiewać, a i z gotyk-metalów z paniami na wokalu wyrosłam już dawno.

Jeden z najpiękniejszych widoków na świecie. Lezka
się w oku kręci za każdym razem.
More @ instagram

Na zamek powróciłam na koncert Clan Of Xymox, w nadziei, że moja "klanowa klątwa" zostanie wreszcie przełamana. Serio, tyle lat "w klimacie", tyle razy gościli w Polsce, a ja nadal (!) nie widziałam porządnie ani jednego ich koncertu (dwa we fragmentach i jeden z atakiem tęgiej migreny tak dokuczliwej, że nic z tego koncertu nie pamiętam). No i - niestety... na dziedzińcu zastałam tłum, którego całkowicie się nie spodziewałam. Przystanąwszy z boczku względnie blisko sceny nie widziałam niemal nic, do tego trącający mnie ludzie i pani ocierająca się o mnie wilgotnymi plecami wygoniły mnie w wygodne miejsce w bramie po kilku utworach. Szkoda, bo wydaje mi się, że koncert był bardzo udany, ale kolejna nauczka dla Polci - jak się chce mieć zadowolenie z koncertu, trza odstać swoje pod barierkami.
Po koncertach z ambitnym planem zaliczenia aftera, napędzany kawą wampir podreptał grzecznie do kościółka, po drodze zbłądziwszy na godzinkę czy trzy na ławeczce od papieżem. Nocne nietoperzy rozmowy o życiu, wszechświecie i całej reszcie rządzą.
Set Alexa w kościele uważam za najlepszy, na których w czasie tej edycji byłam. Wypląsałam się solidnie przy muzyce, którą lubię, a którą jakoś coraz rzadziej słyszę na imprezach (nie lubię tańczyć do YMC YMC YMC bez tekstu i melodii, no nie i już, wiem, że dużo ludzi lubi, ale ja nie, zasypiam wpół baunsa z nudów przy trzecim kawałku). Gdzieś w trakcie tegoż seta ponownie oddałam się przyjemności nocnych dysput o wszystkim i niczym, które przerodziły się w poranne dysputy o wyższości Schopenhauera nad Nietzschem (albo odwrotnie) i picie kawy w międzynarodowym towarzystwie.

SOBOTA 30.07 ad 2016

Steampunk Day & konkurs nalewek w
pigułce. Jakby ktoś chciał użyć tej foty
na plakat promocyjny kolejnej edycji -
łaskawie zezwalam XD
Fot. Empath

Poranek, tradycyjnie, upłynął na leniwym spożywaniu śniadanka na patio i puszczaniu kwaternianych hitów.
Trzeba było jednak sprężyć się ciut bardziej niż w poprzednich dniach - zlot facebookowej Strefy i Steampunk Day czekały! Dodatkowo był to dzień z czynnikiem stresogennym - mieliśmy nosić na sobie zayebiste steampunkowe akcesoria od Tilena, warte pińcet ojro i grożące przysmażeniem wampirów w razie deszczu. Na rynku byliśmy więc już przed 13. Strefowicze coś słabo dopisali, ale zlot kilkuosobowy i tak uważam za całkiem udany. Tilen z Branką ubrali nas w swoje skórzane cacka, niepokojąco wręcz szczęśliwi, że tym razem nie oni muszą je nosić (kilka godzin później zrozumiałam ich radość ;) ). Choć moje małe łapki wypadały z rękawicy na potęgę, i tak świecąc się wielokolorowymi ledami czułam się bardziej lansiarska niż kiedykolwiek. Te naramienniki wymiatają, serio. +666 do zajebistości.
Potem wsparliśmy krótko produkcję rodzimego dokumentu o Castlowiczach by Aesir (trzymam mocno kciuki i podtrzymuję propozycję pomocy, musi wreszcie powstać coś, co zmaże plamę hańby po "Witajcie w mroku") - powiedzieliśmy co wiedzieliśmy, czyli prawdopodobnie nic mądrego, ale "co się nie dogra, to się dowygląda".

Steampowered vampires xD By Sylver Photography

A potem... wybiła 14, więc Amadi wlazł na ławkę i, tym razem bez dodatkowych atrakcji, rozpoczął zlot steampunkowo-nalewkowy. Steampunk jak to steampunk, poza tym że z roku na rok jest coraz więcej ludzi, większe zainteresowanie i większy szał, za to nalewki....! Eufemistycznie rzecz ujmując - na rynku działy się rzeczy ciekawe, zaś po degustacji gro osób musiało oddalić się na kwaterę/do namiotu i solidnie odpocząć. Moim prywatnym niekwestionowanym zwycięzcą jest prezentowana na zdjęciu powyżej aloesówka (niestety nie pamiętam autorki, ale kłaniam się w pas!).

Fot. Kinga Anna ^^

Reszta dnia upłynęła dość leniwie (i nie, nie byliśmy w gronie tych, co musieli parę godzin odpocząć po konkursie, z przyczyn dość oczywistych). Szwendaliśmy się w słoweńskim, nieco mniej świecącym niż my towarzystwie, po zamku i jego okolicach, polaroid (produkcja udokumentowana na fotce obok) tym razem się udał, ogółem błogość i sielanka. Przynajmniej dopóki ciężar skórzanych zajebistości nie wykończył moich pleców, a upchnięty pod kamizelką i koszulami gorset nie zaczął przyduszać aż do zaliczenia mroczków przed oczami, przez co musiałam dość szybko przeskoczyć z lansu w antylans z powodu ryzyka zaglebienia gdzieś na płask w wyniku nie alkohulu, a prozaicznej utraty świadomości. Zaobserwowałam też, choć może być to moja słabnąca odporność, ogrom, ale to naprawdę ogrom uczestników - jeśli w piątek na Clanach był tłok, tak w sobotę po uliczkach kręciło się jeszcze o wiele więcej osób. Gdzie nie spojrzeć - wszędzie pełno. Rzut oka ze szczytu schodów próżności - morze ludzi... Serduszko z dumy i wzruszenia zapikało silniej, ale też i trochę z niepokojem - skoro na CoX tłum mjętkiego wampira wykończył, to co dopiero na takiej gwieździe jak FOTN.... Ostatecznie więc, nieco stchórzywszy, dwa ostatnie sobotnie koncerty spędziłam poza murami zamku (nazwijmy tę edycję edycją testowania nowych opcji przeżywania koncertów), leżąc na plerach na płask, gapiąc się w gwiazdy i słuchając. I tak oto nadal nie widziałam Fields Of The Nephilim, a Garden of Delight nie zobaczę pewnie już nigdy (grali w 2003, podczas mojej pierwszej edycji ever, ale niestety chyba wtedy mój szczenięcy rozumek nie potrafił do końca ogarnąć tegoż faktu). Jednak słuchanie z oddali, w otoczeniu średniowiecznych murów i z Kasjopeą nad głową również ma w sobie jakąś magię. Ot, czasem ze mnie romantyk wylezie, zwłaszcza w takich okolicznościach przyrody.
Także, przyznaję, w efekcie był to chyba najmniej koncertowy dzień castlowy ever.

NIEDZIELA 31.07 ad 2016

Niedzielny poranek, dla odgonienia smętku nieuchronnie zbliżającego się końca festu, zaczęliśmy od wybitnie epickiego kwaterowego śniadanka, potem zaś udałam się na zwiedzanie parków bolkowskich w różowych klapkach (co tradycją nie jest, ale w sumie może się nią stać). Nawet nie wiedziałam, że ledwie pół kilometra od kwaterki mamy doskonały punkt widokowy na zamkową wieżę.

Fot. Amadi

Potem, standardowo, niespieszne ogarnięcie się i kierunek: Rynek. Na Rynku o godzinie 14 aktywności typowe dla Rynku o godzinie 14: winko, foty, leniwe pogawędki, więcej fot, więcej winka... Aczkolwiek widocznego tu ławkowego Tytanika wykonywaliśmy na trzeźwo i nikt nie ma pojęcia czemu, skąd nam ta idea w głowach zakwitła i po co.
Około 16.00 wampiry podreptały równie niespiesznie na zamek, w sam raz by zdążyć na część koncertu This Cold. Zdecydowanie odczuwałam mocny niedosyt dziedzińca, a muzyki zespołu słuchało się całkiem przyjemnie, choć nie pozostawił po sobie żadnych wspomnień, ani pozytywnych, ani negatywnych.

Uparłam się na fotę ze sceną w tle. Bo mogę. Instagram

Larva to kompletnie nie "moje" rejony muzyczne. Półnagi, pomalowany pan biegał i krzyczał i wyglądał całkiem pociesznie. Oglądałam z zainteresowaniem, ale raczej chyba wolałabym z nim iść na wódkę, niż tańczyć do takiej muzyki. Ale de gustibus... etc.
W czasie Skeletal Family zapragnęłam przetestować lody kaktusowe (jednak ciepełek zrobił się w pewnym momencie dość dokuczliwy, a głos wokalistki działał wybitnie mało przyjemnie na wampirze uszy, widać słaby ze mnie nietoperz), ale, oczywiście, nie dane było mi dotrzeć na rynek dogodzić podniebieniu.
Tu szybkie foteczki, tam wesoła pogawędka na murku... (zapamiętać: Nigdy. Nie. Siadać. Na. Wysokim. Murku. W. Halce. Na. Stelażu. NIGDY.) Absolute Body Control, którego fanką specjalnie nie jestem, bo jest dla mnie dość monotonne, zostało w większości wysłuchane spod zamku w początkach kapiącego delikatnie deszczu. A raczej przegadane wesoło.

Selfie podscenowe być musi.
With Mar.

Niedziela, jak i rok temu, była dniem fashion victim (rok temu kieca zalana olejem z ziemniaczków, piwem i colą, suszona w przeciągu w bramie): zaczęło się od majtania serdelkami wyłażącymi spod halki na murku, skończyło na tym, że mój wesoły towarzysz przydepnąwszy mi moją starannie klejoną na lasotaśmę halkę, zdarł ją ze mnie za pomocą swej stópki niemal całkowicie, trzeba więc było kurcgalopkiem pognać na kwaterę, trzymając kiecę w łapach i modląc się, żeby nie zleciała do reszty.
Powróciwszy na zamek w wersji antylansiarskiej (coraz mniej punktów lansu mi do szczęścia potrzeba... może za rok trampki i dres? :D ) załapałam się na wygodne miejsce pod samiutką sceną, nie mogłam więc nie skorzystać - pierwszy (i zarazem ostatni) raz podczas tegorocznej edycji! Zwłaszcza, że De/Vision, choć czasem nieco przynudzają, ogółem całkiem lubię. Popląsałam sobie więc błogo, przy co nudniejszych utworach obserwując z zainteresowaniem skomplikowaną choreografię wokalisty, ze szczególnym uwzględnieniem bezradnych męskich nóżek. Stare hity przeplatały się z nowymi kawałkami, formy wokaliście pozazdrościłby niejeden młodziak, orgazmu muzycznego nie było, ale było spoko. Po koncercie - ostatni, długi i smętny rzut oka na podświetlony zamek i czas było udać się na poszukiwania godnego aftera (taak, nigdy nie byłam fanką Closterkellera).
Festiwal uparłam się zakończyć z przytupem, więc oczywiście nie do końca mi to wyszło. Za wysokie oczekiwania stawiane sobie, światu i całej reszcie plus atak smęta końcofestiwalowego. Odbyliśmy jednak całkiem interesującą konwersację odnośnie wpływu glowsticków na karmiczne ryzyko zostania wołkiem zbożowym, poudawaliśmy przez chwilę Power Rangers, wypiliśmy niedobre piwo, pobaunsałam trochę bez entuzjazmu i w kimę.

PONIEDZIAŁEK 1.08 ad 2016

Suweniry pocastlowe. Tak, to jest srajtaśma z Putinem.

Jakoś niespieszno nam było do wyjazdu, choć chwile oczekiwania na transport w opustoszałej kwaterze były silnie dołujące. Gdy wyruszyliśmy, utknęliśmy w korku. Takim z gatunku mocno potężnych, gdyż x kilometrów przed nami ratownicy zeskrobywali z asfaltu śmiertelną ofiarę wypadku. Opóźnienie nie wywołało w nas szczególnie wielkich emocji, gdy korek wreszcie się rozładował, urządziliśmy chyba ze trzy postoje i ostatecznie wracaliśmy ponad 11 godzin. A to hot-dog, a to złapała nas chęć na ciasteczko i kawę... w sumie sama nie wiem jak my to zrobiliśmy, że zajęło nam to tyle czasu. Będąc zaś już w Warszawie, całkiem serio rozważaliśmy pójście jeszcze na piwo czy dwa. Wszystko, byle przeciągnąć choć trochę chwilę powrotu do rzeczywistości.
Który, zresztą, w moim wypadku należał do wybitnie brutalnych.

I jeszcze na finał aktu trzeciego przeprosino-apel (2w1, niczym nowoczesne kosmetyki). Szczerze przepraszam wszystkich fotografów, którzy ciągnęli mnie na mniejsze lub większe sesje w trakcie trwania festiwalu, a którym odmówiłam tudzież uciekłam tudzież insze uniki mniej lub bardziej świadomie czyniłam. Wiem, że lans jest lansem i że strojąc się w fikuśne stylizacje powinnam być gotowa na to, że ludzie będą mi chcieli robić zdjęcia. I chętnie do nich pozuję, wszak po to się nad tymi ciuchami tyle pracuje, ale też pamiętajcie proszę, że to jednak festiwal muzyczny, nie foto-con. Uczestnicy (w tym także ci wylansowani) przyjeżdżają do Bolkowa słuchać muzyki, spotykać się z dawno nie widzianymi znajomymi, bawić się. Lans (przynajmniej w moim przypadku)  to tylko jedna z wielu części składowych. I czym innym jest zapozować do zdjęcia czy kilku, przystanąć, pogadać chwilę czy porobić za "białego misia" i ruchomą reklamę festiwalu, a czym innym w trakcie koncertów iść gdzieś na regularną sesję zdjęciową. Zarówno ja, jak i moje stylizacje dostępne są cały rok we Warszawie, nie bać się, nie gryzę (chyba że ktoś bardzo chce) i chętnie się z castlowymi fotografami poza Bolkowem spotkam i pofocę :D. Na Castlu zwyczajnie najczęściej brakuje mi czasu i sił, nie chęci. Lubię też gdy sesje są dopracowane, gdy jest czas dopieścić ujęcia, pozy, pomysł, przypilnować szczegółów.
Zaś apel do "fotografów", którzy uważają, że zdjęcia podczas jedzenia, ziewania i poprawiania sobie gaci na dupie są śmiszne i fajne, a szczytem ich umiejętności reporterskich jest kadr na samą doopę lub cycki, nieważne w jakiej pozie akurat się znajdują - wsadźcie sobie te obiektywy w ucho. Czy gdzieś tam.
Na koniec powinny chyba nastąpić jakieś podziękowania, wyliczanka od myślników kogo pozdrawiamy i za co. U mnie zajęłoby to za dużo miejsca i w sumie większości dziękowałabym za to samo - zacnie spędzony wspólnie czas. Dziękuję więc wszystkim, z którymi dłużej lub krócej dzieliłam bolkowskie Tu-i-Teraz. Czy to fotki, czy to plotki, alkohul, baunsy czy rozkminy psychologiczno-filozoficzne w środku nocy i o poranku - dobrze mję z wami było, i chyba personalne creditsy nie są konieczne, bo każdy wie, że to o nim mowa (a jak nie wie, bo był pijany jak Dafcio, to ma problem :P ). Tym, którzy czasu nie znaleźli, łeb wstydliwie odwracali, albo szczerze nie poznali, że ja to ja - całujta psa w nos!
Podsumowując - było cudnie, już tęsknię, chcę jeszcze. Castle Party to jak czterodniowa podróż do innego świata, ciężko bardzo potem się odnaleźć w tym codziennym.

PS. Relacja ciuchowa pojawi się tu: [...]
PPS. A tak mi się wydawało, że kompletnie nie mam o czym pisać i ta relacja będzie krótka na pół strony... Przyznać się, kto dobrnął do końca?